Wróżka

Wróżka

Życie, śmierć, równowaga - ale to prawda nas wyzwala.

WYGLĄD

I co z tego, że ty jesteś większy?
Ja i tak zawsze będę o krok przed tobą!

Pierwsze, na co zwraca się uwagę przy spojrzeniu na tą chudziutką mysz to jej uszy. Są bardzo duże i bardziej spiczaste, niż okrągłe, jak to zwykle bywa przy myszach. Następne, co Wróżka ma dużego, to oczy. Okrągłe i jasnożółte, wpatrują się w świat z ogromną determinacją i młodzieńczą siłą, zapałem, którego nigdy jej nie brak. Jej futerko, za to, dziwacznie się zachowuje - na kończynach górnych, dolnych i pyszczku jest króciutkie, przylegające do ciała, za to od czubka głowy do ogona jest niesamowicie puszyste, choć nie sprawia, że Wróżka przypomina przez to kulką. Po prostu, gdy jest bez swojego płaszczyka i spadnie deszcz, to zostaje tak 1/3 myszy.
Najbardziej jednak Wróżka dba o swój ogonek, pokryty delikatną podszewką futra. Jest on cieniutki, ale to właśnie on pomaga jej utrzymać równowagę, gdy biega na czterech łapkach. Można zauważyć na nim gdzieniegdzie przetarcia - gdy myszka się denerwuje, często po prostu trzyma go w łapach, mimowolnie pocierając go.  

CHARAKTER

Co to? A to? Jak to działa?
Pójdź ze mną szukać przygód! No, weź, będzie zabawnie!
Gdzie idziesz? Idę z tobą!

Gdyby ktoś już teraz zechciał nadać jej przydomek, zapewne byłoby to coś w rodzaju "jest wszędzie, chce wiedzieć wszystko i nie umie usiedzieć na czterech literach".
A gdyby Wróżka była, cóż, wróżką, to zapewne byłaby wróżką ekscytacji. Każdą komórkę ciała tego młodego zwierzołaka wypełnia podekscytowanie i ciekawość, która nie zna granic. Chciałaby zwiedzić cały świat, poznać wszystko, wszystkie bestie, wszystkie ścieżki magii, wszystko! Jest majsterkowiczem w każdym znaczeniu tego słowa. Wszędzie jej pełno, a nigdy nie traci przy tym optymizmu i chęci niesienia swojej własnej radości innym. Jest niezwykle przyjazna wobec obcych, od razu traktując ich jak przyjaciół - nie zaznała jeszcze od nikogo krzywdy, więc czemu miałaby sądzić inaczej? Jej matka się z niej śmieje, że uszy by nawet oddała komuś obcemu, jeżeli miałaby chociaż kapkę podejrzenia, że to mu pomoże.
Z drugiej strony, Wróżka jest niezwykle płochliwa. Nieśmiała. Może nerwowa? Łatwo ją wystraszyć i ona sama szybko potrafi się zestresować, ale nic to! Chociaż często czuje się onieśmielona przez inne istoty, przez ogrom świata, to jednak nadal nie traci swojej determinacji, by poznać jego każdy cal.

HISTORIA

Wróżka urodziła się jako córka Szepciuchy i silnego wojownika. Urodziła się jako drugie dziecko, jako młodsza siostra Pazura Dzielnego. Z początku nic nie zapowiadało, że miłość, którą została otoczona, może osłabnąć. Nic nie zapowiadało dziwnego toku wydarzeń, który miał nastąpić, gdy tylko podrośnie. Więc Wróżka wczesne dzieciństwo spędzała bardzo pozytywnie - w gorąc dnia bawiąc się z całych sił, a w chłodzie wieczoru ucząc się magii od matki. Z początku magia Szeptana niekoniecznie przypadła do gusty maleńkiej myszce, choć przecież miała zdolności. Po prostu pewnego dnia coś zaskoczyło, a mała zrobiła umiarkowany postęp, bo wreszcie zaczęła chcieć się tego uczyć. I tam mijały słodkie dni.

Pierwszy zgrzyt zdarzył się, gdy wyrosła z dziecięcego ciała, zaczynając dojrzewać. Wtedy okazało się, że wcale nie dorosła do swoich dużych, za dużych, uszu i wcale nie dorosła do dziwacznie przydługich kończyn - ale przynajmniej wyglądała już mniej dziwnie. Ot, zamiast być drobną i niziutką myszą jak matka, Wróżka stała się nieco ponad dwu-centymetrową, chudą i cienką myszą. Pazur, gdy jej dokuczał, zwykł mówić, że wygląda bardziej jak szczur, niż mysz, a, gdy robiło się jej przykro, stwierdzał, niby to niechętnie, że, no jest myszą, bo ma pyszczek jak mysz.
Drugi zgrzyt był związany właśnie z Pazurem. Pewnego pięknego dnia pokazał swojej siostrze swój stary warsztat. Pokazał jej jak stworzyć podstawowy element urządzenia, a zanim się zorientował, siostra z zapałem rzuciła się w wir tworzenia i eksperymentowania, majsterkując na całego. Tego dnia wszyscy do późna szukali Wróżki, nawołując i krzycząc - tylko po to, by w końcu znaleźć ją śpiącą przy stole roboczym, z łapką zaciśniętą na młotku.
Wtedy jej ojciec po raz pierwszy prychnął z niesmakiem.

W końcu, gdy jeszcze bardziej podrosła, przechodząc w wiek nastoletni, jej ojciec stwierdził, że koniec sielanki, a jego córka nie będzie beztalenciem (niestety, staruszek nie uznawał za talent ani magii Szeptanej, ani majsterkowania) i zaczął ją trenować siłowo. Prędko okazało się, że wątłe ciało myszy nie wytrzymuje takiej ilości treningów, jaką fundował jej stary mysz, ale Wróżka i tak starała się z całych swoich sił, przy okazji jeszcze trenując magię oraz majsterkując, nieraz będąc okropnie wyczerpaną. Wtedy właśnie, gdy jej ciało było wykończone, poważnie się rozchorowała. Pamięta nadal moment przed utraceniem przytomności, gdy słaniała się na nogach, starając się utrzymać miecz w łapkach - wtedy ojciec prychnął z niesmakiem po raz drugi. A potem zemdlała.
Gdy wyzdrowiała, a zajęło to bardzo długo, jej matka pokłóciła się z jej ojcem o treningi nastoletniej myszy. Przez te twoje durne treningi nasza córka prawie zginęła!, zapiszczała wtedy ze złością, z Wróżką schowaną za nią, a jej wibrysy trzęsły się jak ona sama. Tylko treningi i treningi! Koniec tego! Koniec treningów!
Bardzo się wtedy pokłócili. A konflikt jak zwykle zażegnał Pazur, wprowadzając kompromis. Niech Wróżka nie trenuje codziennie, powiedział w zadumie, patrząc się z żalem na rodziców i mrugając do siostry. Ale co kilka dni. I niech się nie przeciąża. Mogę jej pilnować!
I tak oto Wróżka zaczęła trenować ze swoim bratem, wracając do pełni sił, ale bardziej skupiając się na magii i majsterkowaniu.

Już wkrótce po tym nastały jej dziewiętnaste urodziny. Dzień bardzo ważny dla Wróżki, bowiem, w jej rodzinie, gdy potomek kończył dziewiętnaście lat, mógł ruszyć na szukanie Przygody. Mógł opuścić swoją Porę Roku i przeżyć coś wspaniałego. Z opowieści Wróżka wiedziała, że część wracała, a część nie - ona sama chciała wrócić po Przygodzie do domu. Więc wyruszyła na jej poszukiwanie tego samego dnia wieczorem, ze śmiechem żegnając się z rodzicami. Nawet z ojcem, który udawał, że znowu zrzędzi, choć przecież tak naprawdę się martwił.
Długo jej nie było. Wpierw kilka tygodni, potem miesięcy... Wróciła do domu po prawie roku, choć tego nie zamierzała. Nikomu do dzisiaj nie powiedziała, co było przyczyną takiego opóźnienia. Niestety, ojciec nie dożył jej wspaniałego powrotu. Zmarł kilka miesięcy po tym, jak wyruszyła. I podobno, na łożu śmierci, prychnął z niesmakiem po raz ostatni, uśmiechając się smutno do swojej ukochanej.

A dzisiaj? Dzisiaj Wróżka nie marnuje już czasu na łzy. Zapytana o wydarzenia podczas Przygody jedynie milczy i uśmiecha się smutno. Ale mimo tego, mimo śmierci ojca, którego przecież tak kochała, patrzy z nadzieją w przyszłość, dalej się szkoląc.

Nasze racje, nasza wolność - zawsze takie same, a jednak zawsze tak różne.

Mechanika

[/b][/b]

Posiadane żetony: