Okolice Zamku

Thorn spacerkiem kierował się ku wskazanemu miejscu, nie zatrzymywał się choćby na chwilę. Co prawda nie był przejęty całą tą sytuacją, ale zainteresowany. W końcu gdy źródło ryku ich dopadnie, będzie mógł spokojnie się jemu przyjrzeć. Nawet jeżeli jakoś zagraża jego osobie, to raczej nie będzie problemu z jakimkolwiek prostym działaniem przeciw niemu. No ale nie nastawiajmy się negatywnie, w końcu Thorn spotkał dziś tyle nowych osób, że jest wystarczająco radosny. Tak dawno nie widział i nie rozmawiał z tyloma osobami na raz. Toż to szczęśliwy dzień, który musi znaleźć specjalne miejsce w jego pamięci. Tylko czy będzie miał na to miejsce, w końcu tyle patyków zostało już zapamiętanych. Ach raz się żyje, można wcisnąć to radosne wspomnienie pośród innych wspomnień. W końcu pamięć jest chyba nieograniczona, z czego dobrze pamięta?
- Thorn chciałby zobaczyć ryczącego, ale pewnie wam się śpieszy maluchy?
Spytał dość spokojnie, następnie idąc do przodu, rozglądał się na boki. Powinien w sumie skorzystać z magii, ale czy ma to jakiś sens. Marnowanie siły o tej porze dnia, nie jest zbytnio wskazane. Tylko krytyczne sytuacje, takie jak masowe przenoszenie patyków! Ostatecznie coś innego, no cóż.

Gdy krasnal sobie gadał i krzyczał oraz panikował, Thorn skupiał się na dźwiękach. W sumie mógłby już ich zostawić i sobie poczekać na krzykacza, no ale nie może tak szybko tracić nowej znajomości. Gdy tylko kolejny ryk zwrócił uwagę zwierzołaka, on postanowił przystanąć i odwrócić się ku wspaniałej kreaturze, która to przyleciała z dala by zapolować? W sumie Thorn nie wiedział i nie miał zamiaru się zastanawiać, w końcu on tu tylko ucieka. Śmiech nazwać to uciekaniem, gdy maksymalna prędkość jaką jest w stanie osiągnąć to: Spacer! Tak więc, czy dalsza ucieczka ma sens? Oczywiście, że nie. Trzeba się nacieszyć większym od siebie stworkiem, może nawet go adoptować? Tak, to byłoby świetne. Ile możliwości, ile patyków mógłby na sobie nosić i przewozić do domku. Radość rosła z sekundy na sekundę, Thorn był zadowolony i ciekawy dalszych wydarzeń. Dlatego tez ścisnął mocniej krasnoludki w łapce, tak aby ich nie zmiażdżyć, ale schować przed gryfem. Może można z nim porozmawiać?
- Thorn pozdrawia.
Skinął główką w dół, w stronę stworka. Choć zastanawiał się czy będzie chciał go zaatakować, jeżeli tak. No cóż, będzie trzeba zmiażdżyć oponenta. Dominacja, czy jakoś tak to się nazywało. Może to przejdzie bardziej, niż spokojna rozmowa.

Acha, jednak to miało skrzydła. Jej własne już się nie przydadzą, koszt chwilowej nieuwagi. Złapała oddech i wstała jakoś na nogi. Zaraz jednak usiadła z luźno zwisającym skrzydłem, nadal do siebie dochodząc. Bolało okropnie, a nawet nie chciała sprawdzać w jak złym jest stanie. Czy myśleć, co z nim potem zrobi.
O, gry zjadł krasnoludka. Stwór jej zaimponował, choć nie miał szacunku do cudzych posiłków. W sumie cała zabawa już się skończyła, a uciekać na własnych nogach nie chciała. Rozpoczęła układać łapy w znaki, chcąc by lodowe sople przebiły przeciwnika od dołu. Póki stał w miejscu, powinno to być w miarę proste.

Thorn raczej był przyzwyczajony do używania przemocy wobec jego samego, chociaż nie aż w takim stopniu. Przecież on tylko chciał popatrzeć na stworka, no cóż. Widocznie będzie trzeba go ukarać standardową karą, jaka należy się każdemu dzikiemu zwierzakowi.
Zwierzołak powoli skierował swoją łapkę w stronę gryfa
- Droga ku gwiazdom: Upadek.
Zaklęcie miało proste działanie, przygnieść stworka silną grawitacją do ziemi. Tym samym nie pozwalając mu nawet na uniesienie się ku niebu.
Thorn nie zawszę stosował przemoc, wręcz stronił od niej. Powód był oczywisty, po co zabijać? Jak kogoś zabijesz, to już go nie spotkasz i się nie dowiesz co u niego słychać. Przecież to oczywiste!
No ale jeżeli chodzi o bezmózgie bestie, które nawet nie potrafią mówić. To już inna kwestia. Da się je oswoić, zaprzyjaźnić i tak dalej. No ale nie porozmawiasz, ani się nie dowiesz jakiś nowych ciekawostek.

W sumie wracając do tego, że zwierzołak już totalnie olał krasnoludków. W sumie nie zależało mu na nich, mogą spokojnie zostać pożarci przez Gryfa. Taka kolej rzeczy. Chociaż teraz ważniejsze jest to, czy po prostu nie zmiażdżyć Gryfcia? Czy puścić go wolno, w końcu to takie majestatyczne stworzenie.

Nadal siedziała w miejscu, splatając łapami znaki. W sumie to jeden, raz po raz w cichym gniewie. Skoro coś przytrzymywało gryfa w miejscu, zamierzała z tego korzystać. Kolejne kolce, większe, choć rzadsze, miały przebijać ciało. Potem wyrwie gryfowi skrzydła na pamiątkę a z skóry zrobi nową torbę.
Smoczycę nie obchodziło, czy zwierzołak był zezwierzęcony, czy był potworem, chciała się po prostu zemścić.