Granica z lasem Wiosny

Zimowy Wiatr wzbudzał w Dæji mieszane uczucia. Odkąd tylko się pojawił, uważnie obserwowała jego poczynania. Najchętniej przebywała na swoim terytorium, rewirze, które codziennie oznaczała w sposób zauważalny głównie dla zwierząt. Odpowiednio ułamane gałązki na drzewach, mieszanka ziołowa o nieprzyjemnym zapachu rozsmarowana nisko, na krzakach czy w końcu donośne trele, naśladujące zwierzęce dźwięki. Może jej 'porykiwania' nie niosły się echem na wiele kilometrów jak wycie wilków, ale były wystarczająco głośne, żeby okoliczne zwierzęta wiedziały, że ten teren jest już zajęty...

Tyle, że Zimowy Wiatr nie podlegał tym zasadom. Nie był zwierzęciem, nie kierował się regułami, które Dæja znała od dziecka. Wpadał na jej terytorium, w pogardzie mając wszelkie granice i znaki, przetaczał się po nim, mrożąc rośliny i skuwając krew w żyłach nieostrożnych zwierząt. Wróżka ze smutkiem spojrzała na poletko wrzosu, które Wiatr najpierw zamroził a potem potrzaskał. Gdy Zima ustąpi, śnieg stopnieje i rośliny obudzą się do życia, w tym miejscu w lesie zabraknie dumnych, różowoliliowych kwiatów. Tak samo na wiosnę nie zobaczy nowego miotu młodych łasic, które harcowałyby przy krzakach jeżyn, gdzie mieszkała parka tych zwinnych drapieżników. Ledwo trzy dni temu Dæja znalazła ich ciała, splecione razem, jakby próbowały się o siebie ogrzać. Niestety, Zimowy Wiatr był bezwzględny.

Dlatego teraz, widząc rannego wróbla, od razu się zatrzymała. Nie zwlekając, zleciała z gałęzi, na której przysiadła, rozglądając się uważnie. Ptak z uszkodzonym skrzydłem, leżący w śniegu, był łatwą zdobyczą dla każdego, czy drapieżnika, czy Wiatru. Dæja chciała mu pomóc, przynajmniej spróbować. Nie miała nic przeciwko temu, że wróble padają ofiarami drapieżników... jeśli rzeczywiście dochodzi do polowania. To był krąg życia, krogulec też musi coś zjeść, to jego natura, że poluje na wróbla. Ale ten wróbelek tutaj, jak wydawało się wróżce, nie wyglądał na ofiarę krogulca. Nie chciała zostawić go na pastwę Wiatru.

Gdy była już blisko niego, zagwizdała kilka razy. Rytmicznie, wyraźnie akcentując każdy gwizd, robiąc między nimi przerwy. Przycupnęła w bezpiecznej odległości - bezpiecznej dla niego, żeby go nie przestraszyć, żeby nie poczuł się zagrożony. Dopiero wtedy, gdy zwróciła na siebie jego uwagę, gdy pokazała mu, że nie ma złych zamiarów, spokojnie podeszła do niego, czasem podlatując po kilka centymetrów, gdy trafiła na wyjątkowo grząski śnieg. Może nawet przypominała w tym trochę wróbla, w tym nieznacznym podrygiwaniu, połączonym z dalszym, uspokajającym ćwierkaniem.

Powoli zbliżyła się do ptaka, skupiając całą uwagę na jego skrzydłem. Szybko oceniała, co mogło się stać? Czy to były naruszone kości? Może całe skrzydło wypadło ze stawu? A może, na co miała ogromną nadzieję, to tylko zwichrowane lotki, które można by łatwo naprostować?

Dæja szybko analizowała sytuację, myśląc o każdym możliwym rozwiązaniu. Miała wrażenie, że jeszcze chwila i zakręci się jej w głowie od tego natłoku pomysłów i rozważania, czy są dobre, czy nie. Każdy kolejny, który przychodził jej do głowy, wydawał się lepszy od poprzedniego, a potem zdawała sobie sprawę z tego, że ma jednak wady...

Sapnęła ze złością - złością skierowaną na samą siebie. Trzeba było działać szybko i skutecznie, a nie myśleć. Życie ją nauczyło, że często najprostsze rozwiązania są najlepsze i po takie chciała sięgnąć.

Nie chciała sama ruszać wróbla, a skoro nie mogła go bezpiecznie przetransportować, musiała mu zapewnić bezpieczeństwo w tym miejscu. Wybudowanie igloo było pierwszym pomysłem, jaki przyszedł jej do głowy. Lodowa kopuła ochroni ptaka przed wiatrem, a odpowiednio zbudowana utrzymałaby w miarę stałą temperaturę... niezbyt wysoką, ale na pewno wyższą niż ta na zewnątrz.

Cały czas gwiżdżąc uspokajająco wróżka wyciągnęła nóż i zabrała się do wycinania ze zbitego, zmarzniętego śniegu równych bloków. Układała je na planie koła, powoli otaczając nimi wróbla i starając się do niego nie zbliżać, przynajmniej nie za bardzo. Gdy pierwszy krąg był kompletny, zabrała się za kolejny i kolejny, jeśli zaszła potrzeba wypełniając przestrzenie między blokami śniegiem. Zostawiła niewielki otwór, który posłuży za drzwi. Wymiotła przez niego nadmiar śniegu, żeby ranny ptak nie musiał w nim leżeć.

Każda kolejna warstwa była węższa i węższa, powoli stykając się u góry. I w sklepieniu wróżka zostawiła niewielki otwór - jeśli przyszło by jej rozpalać ogień, dym musiał mieć gdzieś ujście. Pracowała szybko, sprawnie, skupiając się na tym, co robi. W każdej wolnej chwili rzucała tylko spojrzenia w około, obserwując zmiany pogody, wypatrując zagrożenia... albo kogoś, kto mógłby pomóc.