Loki

Złodziej Myśli

Czas nie daje odpowiedzi, on tylko stawia kolejne pytania.

WYGLĄD

Ciężko powiedzieć, jaki właściwie gatunek reprezentuje. Zbyt delikatny by móc nazwać go wilkiem, zbyt dostojny by zaliczyć go do grona lisów. Przyjmijmy więc, że jest gdzieś pomiędzy nimi, jedyny w swoim rodzaju – o eleganckiej, smukłej sylwetce zwieńczonej długim ogonem, który w biegu zdaje się przypominać gęstą smugę smolistego dymu podążającą nierozerwalnie za nim. Z resztą w znaczącej większości jego umaszczenie oscyluje wokół czerni, głębokich brązów czy szarości, jedynie w okolicach szyi ponure barwy przeistaczają się w złotawo-rudą grzywę, zdradzającą jego przynależność do Jesieni.

Może i Loki mógłby uchodzić za cudaczne zwierzę, ot przemykające po lesie nie zwracając na siebie niczyich podejrzeń. Jednakże ten pozór utrzymuje się tylko do chwili, gdy nie poczujesz na sobie jego spojrzenia. Para złotych oczu o wyjątkowo przenikliwym wzroku, świadczącym bez dwóch zdań o tym, że ich właściciel jest inteligentną istotą, do tego władną w magię. Pojmujesz nagle, że za pomocą wysoko postawionych, spiczastych, czarnych uszy wsłuchuje się uważnie w to, co mówisz i w pełni rozumie twój język. Wtedy już wiesz, że masz do czynienia nie z przypadkowym, leśnym stworzeniem, lecz dumnym przedstawicielem zwierzołaków.

Choć w dzisiejszych czasach coraz więcej z nich porusza się, ba, nawet ubiera się na modłę dwunożnych mieszkańców Gościńca, Loki pozostaje wierny swojej zwierzęcej naturze i zdecydowanie stroni od wszelkiego rodzaju odzieży.  Nosi jedynie drobne ozdoby, które są pamiątkami po jego mentorce, jak chociażby złote kolczyki wzdłuż jednego ucha czy specjalny naszyjnik upleciony z  cienkich rzemieni przewiązany wokół jego karku.

CHARAKTER

Loki przybiera różne maski, stąd ciężko jednoznacznie powiedzieć, jaki tak naprawdę jest. Rządzą nim głównie uprzedzenia, których z biegiem lat nabywa coraz więcej i zdaje się je skrzętnie kolekcjonować na czarnych półkach własnego umysłu. Powiedzmy, że jest to jakiś efekt uboczny praktykowania jego ścieżki magii - umiejętność goszczenia w cudzych jaźniach dała mu mylne przekonanie, że może z góry określić, czego można się po kimś spodziewać, a tym samym stosownie się do niego zwracać.

Wróżkom może się jawić jako szlachetny duch ucieleśniający jesienną melancholię. Dobrze wychowany z nienagannymi manierami, daleki od zwierzęcych zapędów. Może być wybornym i pasjonującym rozmówcą zwłaszcza, gdy sprawa dotyczy magii, którą się para. Cała jego postać gubi wówczas utrzymujący się zazwyczaj posągowy, surowy wyraz ujawniając istotę wrażliwą, ciekawą świata, a także godną zaufania.

Krasnoludki natomiast mogą mieć już zgoła inne wrażenia. Jako, że w młodym wieku doznał całkiem sporo przykrości z ich strony (czasem nawet nie z ich winy, w tamtych dniach mało kto słyszał o zwierzołakach przez co pierwszym spotkaniom towarzyszyło dużo nieporozumień). Mimo to nadal nosi w sobie do nich wiele niechęci. Może wydawać się im chłodny, zdystansowany, a nawet niebezpieczny, gdy nie dba o ton swojego głosu, który bezpośrednio rozbrzmiewa w umyśle potencjalnego nieszczęśnika. Niestety potrzebuje dużo czasu by dać się poznać od tej lepszej strony, a mało kto wykazuje się tak anielską cierpliwością na grubiańskie zachowanie Lokiego.

W kwestii innych zwierzołaków staje na neutralnym gruncie. Choć nie ukrywa faktu, że zapatruje się z lekką złośliwością i pobłażliwością na wszelkie próby upodobniania się przedstawicieli jego rasy do dwunożnych. Pod tym kątem jest konserwatywny, uważa bowiem, że każda rasa została powołana do pełnienia swojej integralnej funkcji. W jego mniemaniu zwierzołaki powinny stanowić naturalny łącznik pomiędzy światem zwierząt a dwunożnych, nie stawać się nimi.

HISTORIA

Pamięta dokładnie te czasy, gdy każdy nowy dzień niczym względnie nie różnił się od poprzedniego. Wszystko się obracało wokół przetrwania w leśnej głuszy, zdobyciu wystarczającej ilości pożywienia bez narażania się drapieżnikom czy innym nienaturalnym zagrożeniom, które były równie realne co groźna bestia z kłami. Co prawda już wtedy dostrzegał subtelne różnice między nim, a innymi zwierzętami, choć wówczas nie przywiązywał do tego wielkiej uwagi. Bardzo możliwe, że jego życie wyglądałoby tak po dziś dzień, gdyby nie jedna chwila, która odmieniła wszystko.

Ta jedna feralna chwila, gdy to młody zwierzołak źle ocenił swoje możliwości i zamiast szybko przejść przez strumyk, skończył w zimnej toni z poważnie skręconą łapą. Po wycieńczającej walce z nurtem zdołał w końcu wygramolić się na brzeg, by na wskroś wyziębnięty przez wodę opaść ostatecznie z sił i zdać się na łaskę losu. Ten okazał się być wyrozumiały dla zbyt pewnego siebie młodzika. Zanim którykolwiek ze zwierzy grasujących w lesie zdołał wpaść na trop łatwej ofiary, Loki już się znalazł pod opieką wróżki. Miał to wybitne szczęścia, że podążała akurat wzdłuż owego, nieszczęsnego strumienia i gdy tylko spostrzegła rannego, nieprzytomnego szczeniaka, bez chwili wahania pospieszyła mu z pomocą. Po kilku dobrych godzinach obudził się otulony ciepłym kocem, w towarzystwie płonącego leniwie ogniska z opatrzoną porządnie łapą.

-Na twoim miejscu nie ruszałabym się,  nie jesteś jeszcze w pełni zdrów – rzuciła wróżka, właściwie nie oczekując od niego odpowiedzi, była gotowa uspokoić wybudzające się zwierzę. Nie spodziewając się kompletnie, że ono jednak usłucha jej polecenia.

Kolejne pytania rozwiały zupełnie wszelkie jej wątpliwości, chociaż malec nie odpowiadał słownie, kiwał jedynie głową przyglądając się przy tym swojej wybawicielce zaskakująco rozumnym wzrokiem. Nie był to czas, gdy zwierzołaki można było spotkać na każdym kroku, choć wróżka była już pewna, że właśnie miała przyjemność pomóc małemu przedstawicielowi nowej rasy.

Kilka dni spędzone razem zamieniło się niechcąco w kilka tygodni, a potem w kilka miesięcy, aż niewyobrażalnym stała się rozłąka tej dwójki. To w tym czasie Loki zdobył wiedzę o świecie, dowiadując się o istniejącym podziale na pory roku czy chociażby prostego faktu, że on sam żyje na terenach Kopca Jesieni. Podczas gdy jego przyjaciółka należała do grona wolnych duchów niezwiązanych z żadną z frakcji, zgłębiającą wiedzę na własną rękę. To ona dostrzegła talent wilczka do magii, gdy to w odpowiedzi słyszała jego cichy głos w swoim umyśle. Ukierunkowała go na rozwój tych zdolności, tym samym ofiarowując mu zdolność komunikowania się z innymi, a także obrony przed niebezpiecznymi stworzeniami poprzez wdzieranie się do ich jaźni, by pozbawić ich woli zaatakowania go.

Cóż, przyszedł i ten dzień, w którym mentorka musiała opuścić tereny Jesieni i ruszyć w dalszą drogę. Wiedziała jednak, że nie zostawia za sobą bezbronnego szczeniaka, a utalentowanego maga w wilczej skórze. Tuż przed odejściem zaplotła specjalnie dla niego z rzemyków naszyjnik, absolutnie nie w geście pożegnania.

-Tak jak te rzemienie spotykają się nieprzerwanie splatając się, tak i nasze ścieżki nie raz się ze sobą skrzyżują, przyjacielu.

Nie zabijaj - gdy masz się kim wyręczyć.

Mechanika

Dodatkowe informacje

■ Nie potrafi mówić, z jego gardzieli dobywają się jedynie powarkiwania, prychnięcia, skomlenie, generalnie dźwięki typowe dla psowatych. W rozmowie sięga po magię umysłu i telepatycznie przekazuje swoje myśli odbiorcy.

■ Choć jego przydomek "Złodziej Myśli" miał być wycelowaną w niego zniewagą, on nosi go z niepokojącą satysfakcją.

■ Jedyną "fanaberią" dwunożnych jaką nabył, jest zamiłowanie do książek. Czytania nauczyła go jego mentorka.

■ Nie zdarzyło mu się stracić nad sobą panowania czy ulec zezwięrzęceniu. Osobiście uważa, że jest to dowód na to, że jeśli się szanuje na co dzień swoją zwierzęcą stronę, ta w pełni zaspokojona nie ma potrzeby przejmować nad zwierzołakiem kontroli.